Με Ένα Κομμάτι Χαρτί

Μέσα απ'τα δάκρυα σε γνώρισα, μέσα σε μαύρα πέπλα
μια νύχτα που έχασες το δρόμο
που οι ελπίδες σε χτυπήσαν αδιάφορα στον ώμο
κι οι φλόγες γλύστρησαν στο διάβα του αέρα

Επάνω μου σ'ακούμπησα, να βρει η ανάσα σου ρυθμό
την πίκρα να μπορέσεις να μιλήσεις
το κλάμα στην αμηχανία να σκουπίσεις
οι σκέψεις να το σκάσουν, στο χαρτί να βολευτούν

Κι ενώ θυσιάστηκε, στη θλίψη, το μελάνι
απόρησα τι μ'έφερε εκεί
που βρήκα για ν'ανοίξω το κλειδί
πως έθρεψε την πείνα μου η αδύναμη αγκαλιά σου

Χάραξε μα εγώ δε δέχτηκα στον ουρανό το φως
σε μια στιγμή σου σκοτεινή ήθελα να μείνω
τις πληγές σου μ'ενα γέλιο να ξεπλύνω
κι από τα μάτια σου, μ'ένα φιλί, να κλέψω το θυμό

Ελευθερία

Ελευθερία η αίσθηση της ελαφριάς ανάσας
Το πέταγμα που σε βγάζει απ'τα σύνορα της σκέψης
μια κλωτσιά στο πρέπει, στην υπομονή

Ελευθερία και τ'όνομα της, της ελαφριάς μορφής της
της σκιάς που γλυστράει κι ομορφαίνει τα απογεύματά σου
μια κλωτσιά στη μοναξιά, στο φόβο

Ελευθερία η μεγάλη, μπαλόνι, σαν ιδέα
τόσο ελαφριά που σε βαραίνει ως τα γόνατα
η πιο χαρούμενη νότα σε μια μελωδία που παίζει
πίσω απτην καθημερινότητα σου, πίσω απ'τη ρουτίνα
και τα φοβισμένα να περπατήσουν όνειρα

Ελευθερία εσύ και όλο σου το είναι, γιατί εκεί είναι
κι ας την έχουν μάθει να μη φαίνεται.