Καθώς ξεμακραίνω

Θα γίνω τραγούδι ν'ακούς τις νύχτες
τις νύχτες εκείνες που καίει η σιωπή,
που σβήνουν στα μάτια τα φώτα του δρόμου
του δρόμου που ρώτησε το πρώτο γιατί

Θα πλέξω από 'σένα κομμάτι από ρούχο
ρούχο που ζέστανε την πρώτη αγκαλιά,
με χέρια σφιγμένα καθώς και τα χέιλη
χείλη που υπόσχονταν χιλιάδες φιλιά

Θα παίζω για 'σένα κιθάρα για ώρες
ώρες που σκέφτομαι τι να σου πω,
πως να μιλήσω στη σκέψη σου μέσα
το μέσα που θα'θελα τόσο να δω

Ακόμα κι αν γίνω φτερό στον αέρα
αέρα που πήρες πριν την πρώτη μιλιά,
θα'ρθω και θ'αράξω στα χέρια σου πάνω
πάνω στην πρώτη που ήπιες γουλιά

Θα μπεις να σε κλείσω σε τούτους τους στίχους
στίχους που γράφω καθώς περπατώ
καθώς ξεμακραίνω απόψε απο'σένα
εσένα που θέλω...

Αποσιωπητικά

Το βλέμμα σου στα μάτια μου θα κρύβει μια σιωπή
σαν τρεις τελείες στης πρότασης το τέλος

ύστερα θα σιωπώ κι εγώ, θ'αφήνω τη σιωπή να μιλάει για μας
και θα μιλάει για σένα και για μένα

στα μαλλιά σου θα κυλάει όλο το εγώ και το τίποτα όλο
κι από τον ώμο σου θα πέφτει η μυρωδια μιας αγκαλιάς σου

το ένα σου πόδι θα βαστάει το γέλιο μου και τ'άλλο
θα χορεύει γύρω απ'την αρμύρα της παρηγοριάς

κι έπειτα θα σταματάμε, θ'αφήνουμε τα βήματα να μιλούν για μας
θα περπατούν για σένα και για μένα

θα σβήνουνε τ'αστέρια στους χάρτες σου κι εγώ
θα σε θέλω, μέχρι να σε θέλω πιο πολύ

κι εκεί που θα βουτάς τις μουσικές στο χρώμα
ψιθυρίζοντας σου ένα στίχο θα σε προσπερνώ

και μετά θα πετάμε τα μολύβια, θ'αφήνουμε τα χέρια να μιλάνε για μας
θα γράφουνε για σένα και για μένα